به کجا چنين شتابان!

سی سالگی به بعدکه عاشق شویدیگر اسمش را نمی‌نویسیکف دستتودورش قلب بکشییا عکسش را بگذاری لای کتاب درسی اتوهی نگاهش کنیسی سالگی به بعد که عاشق شوییک عصرجمعه زمستانی یک لیوان چای می‌ریزیمی نشینی پشت پنجرهو تمام شهر رادر بارانی که نمی‌باردبا خیالش قدم می‌زنی!.+ نوشته شده در  دوشنبه بیست و نهم آبان ۱۳۹۶ساعت 0:49  توسط سعید کمالی  |  به کجا چنين شتابان!...

بانوی پیر انگلیسی خودکشی میکند. 
در دفتر یادداشت خود ، از ماه ها پیش، هر روز ...
یک چیز می نوشته است: "امروز کسی نیامد"

به کجا چنين شتابان!...

باید سی سالگی ات تمام شده باشد تا بفهمی چرا در میان کلیدهاهمیشه کلید حیاط و در میان نیمکت هانیمکت های تک نفره رنگ و رو رفته ترند.آجردر خانه هایی که از تنهایی بنا شده باشدغمگین تر استغمگینمثل جیرجیرکی که از شر تنهاییپناه می برد به صدای زمخت لولای در._ مااز یتیم خانه ها آموختیمتنهاییشکل های بی رحم تری هم می تواند داشته باشد _کلید را در آغوش دستگیره رها کردیمتا نیمکت های سرد پارک رابه کافه هایی که غروب های دلگیرتری دارندترجیح داده باشیم.چرا که زندگیمثل عصرهای غمگین یک پیاده روهمیشه از جای خالی کسی پر است.مثل انبوهِ اندوه در زیر چترکه از هر طرفبه هر طرف نگاه می کنیتنهاییاز هزاروشش جهتدر حال چکه کردن است و پاییزتنهاتنهایی مان را بزرگتر می کندبه صورتمان می کوبدو پیش از آنکه فهمیده باشیمدرست جایی که نبایدزمینمان می زند.+ نوشته شده در  سه شنبه سی ام آبان ۱۳۹۶ساعت 15:18  توسط سعید کمالی  |  به کجا چنين شتابان!...

عزیزان این روز های من !اجازه هست ، روی ماه شما را ببوسم ؟اجازه هست، به دور شما بگردم ؟اجازه هست ، تصدق چشم هایتان شوم ؟میگویند : محبت دلیل دوری میشود !میگویند : آدم ها پررو میشوند از شنیدن دوستت دارم های مدام !من اما میگویمتان:این حرف ها مفت هم نمی ارزد !اصلن همه اش خرافه است جانم!صاف و خالص و صمیمی بودن ، افسانه نیست؛واقعیتی ست پنهان شده ، پشت یک مشت غرور نا بجاکه انگار عده ای، چاشنی بی مهریشان میکنند!...این دلبری های عاشقانه این شیرین زبانی ها ،این محبت ها ،اگر از دل بر آید...اگر به نیت شیرین کردن لحظه های تلخ زندگیتان ، به زبان آید؛خوبختی، همچون چرخ و فلکی میچرخد به دور لحظه هایتان...+ نوشته شده در  شنبه یازدهم آذر ۱۳۹۶ساعت 18:22  توسط سعید کمالی  |  به کجا چنين شتابان!...

این وبلاگ حاوی مطالب شخصی همراه با شرح پیشامد هایی هست که در گذر از گذار زندگی پیش آمده. به امید روزی که چشمهای همه مان شسته باشد.

"سعید کمالی"

---

به کجا چنين شتابان!...

ميترسم از خودماز خودى که رامش کردم... آرام شده است... کمى کم غذاديگه به هيچکس نميپرد... آسه ميرود... آسه مى آيدميترسم از روز انفجارروزى که از تمام اعتبارها بگذرمخودم را جدى بگيرم و جاده را... آنقدر خيالم از رفتنى بودنم راحت باشدکه به آبروى جا مانده از خودم رحم نکنمميترسم از شبهاى آرامم... ميترسم از اين همه که نيستم + نوشته شده در  جمعه هفدهم آذر ۱۳۹۶ساعت 15:14  توسط سعید کمالی  |  به کجا چنين شتابان!...

به کجا چنين شتابان!...

آدم وقتی دستش به جایی بند نیست ،
سراغ آرزوها می رود ،
آرزوها که محال شد ،
غرق می شود در خاطراتش ...!
.

به کجا چنين شتابان!...

زندگی دقیقا همانجایی شروع میشود که یک نفر میخندد و خنده او با دیگران فرق دارد

به کجا چنين شتابان!...